پروانه

عسق کذای

                                                                      ای عشق کذایی ! آه ای خار ره عرفان
                                                                     ای آمده از شهوت ، ای اهرمن انسان 
                                                                     ای درد همه چشمان ای آمده از غفلت
                                                                     ای ساحره جانها ، ای قاصدک طوفان
                                                                     قصدت ستم و غارت زین سینه انسانها 
                                                                    باشی توشه قلب هر آدم بی ایمان 
                                                                     هستی دگر یاران با دیو دو چشمت رفت 
                                                                     بر ما نشدی غالب ای همنفس دیوان

                                                                                  

ندامت

                                                                من در تب ندامت خویشتن سوختم ،
                                                                نه از جسارت آتش ،
                                                                از وسعت عشق غرق شدم
                                                                نه از تهاجم وحشی عشق ،
                                                                اگر بدنم کبود است ،
                                                                از ناجوانمردی روزگار است ،
                                                               نه از تازیانه ی رگبار،
                                                               آری ! رفتنم ،نه از خودم بود
                                                               تقدیر اینطور خرابست !